- Lekker met de wind mee richting noordoosten, Emmen bijvoorbeeld, en daar de trein terugnemen.
- Een rondje fietsen, dan heb ik per saldo evenveel wind mee als tegen gehad en kan niemand mij een windmeefietser noemen.
- De held uithangen en tegen de wind in gaan fietsen.
Vanzelfsprekend opteerde ik voor het laatste. Naar het westen zou het gaan, maar wel met een toetje. Als ik eenmaal bij de kust zou zijn dan kon ik nog mooi een kilometer of dertig met wind mee door de duinen fietsen, als beloning voor het gebeuk.
Ik wilde geen kilometer te lang tegen de wind in fietsen, dus dan maar de rechte weg naar het westen langs de spoorlijn richting Utrecht. Een bekende weg, de wind was nog te doen doordat er relatief veel beschutting was. Wel de handen goed aan het stuur houden. In Maarn werd ik geraakt door een rondvliegende tak, recht in het gezicht. Auw.
Bij Zeist boog de route af richting noordwest. Meteen minder last van de wind. Maar bij De Bilt, de bossen voorbij, was het vol raak. In Utrecht tijd voor een eetpauze. Ik was zo stom om op het busplatform bij station Leidsche Rijn te gaan zitten, waar het zo hard waaide dat mijn fiets de hele tijd terug wilde rijden richting Arnhem. Volgende keer maar een echt bushokje.
Voorbij Utrecht is het polders tot aan de duinen, dus volop tegenwind. Het wordt nu ook donker. Na Woerden neem ik het jaagpad langs de Rijn in plaats van de provinciale weg, in de hoop dat dat iets van beschutting biedt. Voorbij Bodegraven is dat helaas voorbij en heeft de wind vrij spel. Ik kon langs een gehucht met de mooie naam Tempel, en denk even aan mijn collega Bram, die al fietsend dit soort dorpen verzamelt.
Korte stop in Boskoop, nu wel in een bushokje. De wind lijkt hier minder. Na Boskoop wil ik door het zogenaamde Bentwoud fietsen, in de hoop dat dit bos enige beschutting biedt. Dit is helaas ijdele hoop; het bos is niet meer dan een veredeld veld met onkruid zonder enige beschutting.
Voorbij Zoetermeer wordt de wind steeds feller. Pas na kruising van de A4 buigt de route licht naar het noordoosten wat enige verlichting biedt. Ik rij door een opvallend lange tunnel onder het spoor Den Haag-Leiden, restant van en oud plan om langs het spoor een snelweg aan te leggen. Daarna langs de zij-ingang van het huis van de koning in Wassenaar (of zit hij al in Huis ten Bosch?).
Eenmaal in Wassenaar is het uit met het windbeuken. In de duinen draai ik naar het noordoosten, met de wind in de rug. Op hetzelfde moment loopt mijn Garmin vast. Geen probleem, de route is vanaf hier simpel: fietspad volgen tot Zandvoort. Of de bordjes 'Noordzeeroute'.
Laatste stop om iets te eten in Noordwijk, en zonder enige moeite gaat het verder door de duinen, konijnen ontwijkend, bijna een haas doodgereden, en ik schrok me twee keer kapot van een hert dat doodstil naast het fietspad stond. Of was dat een hallucinatie? Eenmaal in Zandvoort wilde ik bij de plaatselijke kebabtent een milkshake bestellen, maar die hadden ze niet. Dan maar een kaassoufflé. Slecht idee, maar je moet toch wat bestellen, zeker wanneer de eigenaar van de zaak vol bewondering is over je tocht.
Dan in Zandvoort de trein richting Amsterdam en verder naar Arnhem. Nog even paniek omdat ik mijn huissleutel niet kan vinden, maar hij ligt gelukkig los in mijn rugzak. Is het leuk om te fietsen tegen de wind in? Mwah. Maar ik kan nu wel weer tegenover mezelf enkele eerdere meewindtochten verantwoorden.
Strava
Geen opmerkingen:
Een reactie posten